Vandaag heb ik de hele dag met Reginald opgetrokken. Eerst bij Vitaliteit om daar samen de heggen te snoeien en in de middag bij het Heliconiaveld. Daar bestond de gota uit het neerleggen van stapelstenen om daarmee een leuke afscheiding te maken tussen het basaltsplit en het perk met planten ernaast.
Altijd als ik met Reginald een gota doe, speelt er een soort tweestrijd in me. Enerzijds vind ik het heerlijk dat er iemand in de buurt is die alles weet en kan waar het technische dingen betreft. Als je het even niet weet, weet Reginald het altijd wel. En hij kán het vervolgens ook nog. Met Reginald erbij komt alles goed. Ideaal. Aan de andere kant ben ik als de dood voor hem omdat hij mij zo minderwaardig zal vinden. Telkens als ik iets doe in een gota met Reginald voel ik zijn superioriteit. Alles wat ik doe, had beter, sneller, praktischer en slimmer gekund. Ik voel me eigenlijk continu plaatsvervangend opgelaten omdat hij met mij zit opgescheept. Je zal ook maar zoveel weten en kunnen en dan een gota moeten doen met iemand die zo weinig weet en kan… Wat moet hij nou met mij? Het liefst wil hij me weg hebben en daarom ben ik bang voor hem.
Vandaag gingen we dus samen snoeien. Om de beurt een stuk, dan is het prima een tijd vol te houden. Telkens als ik aan de beurt was om de elektrische heggenschaar te bedienen, voelde ik de spanning in m`n lichaam. Als ik het maar goed doe… Als ik het maar goed doe, dan wordt hij niet boos en mag ik blijven. Maar Reginald had eigenlijk geen aanmerkingen, hooguit hier en daar een tip, die nog van pas kwam ook.
Toch had ik de hele tijd het gevoel dat hij z`n tong eraf aan het bijten was. Ik ben ervan overtuigd dat hij het prutswerk vond wat ik deed. Het liefst zou hij het apparaat uit m`n handen hebben genomen om het nooit meer teruggeven. Eigenlijk kon hij het niet aanzien wat ik deed.
Dan zegt Reginald ineens opgewekt: het gaat duidelijk veel beter dan de vorige keer hè?
Wat? Eh, jeetje, die zag ik niet aankomen. We praatten er even over door. De vorige keer dat hij mij meemaakte met snoeien had hij gezien hoe ik hele inhammen in de haag snoeide. Maar nu kon ik duidelijk veel beter met het apparaat overweg.
Reginald zei dit ongeveer op de helft van de gota. Ook al ging het blijkbaar best oké, ik bleef me ongemakkelijk voelen. En `s middags bij het Heliconiaveld ook. Wat is dat toch? Wat vertelt deze gota mij? Wat ontdek ik hier over mezelf?
Ik ben als de dood voor Reginald. Hij is zo superieur, hij zal me kunnen vermorzelen. Maar als dit is wat me zo raakt, dan gaat het dus over mezelf. Ik ga me zo voelen. Daar dwingt Reginald me niet toe. Ik voel me zo omdat ik Reginald in mezelf herken… Dat houdt dus in dat ik zelf net zo verheven ben als ik Reginald ervaar. Mijn hemel, dat is niet mis… Ik hoop toch niet dat ik met mijn verhevenheid net zoveel spanning aanricht bij anderen. Maar ik vermoed dat dat hopen tegen beter weten in is…