Microsoft had beloofd dat Windows 10 de laatste versie zou zijn van hun besturingssysteem, maar nu krijg ik de vraag op mijn computerscherm of ik geen zin heb om over te stappen naar Windows 11. Nee, ik heb daar geen zin in. Ik wil niet gedwongen worden door Microsoft om weer mee te gaan in hun terreur. Want zo ervaar ik het, aangezien de Amerikaanse softwareleverancier Windows 10 maar tot 2025 zal ondersteunen. Dus dan móet je wel overstappen naar de laatste versie.

Mijn grote werkcomputer kan die nieuwe update wel aan, maar op mijn laptop heb ik al een melding gekregen dat mijn computer niet geschikt is voor Windows 11, hij heeft niet genoeg capaciteit. Dus dat betekent dat ik mijn geliefde laptopje in 2025 terzijde zou moeten schuiven, want dan werkt Windows 10 niet meer, terwijl de laptop zelf nog helemaal in orde is.

Iedereen heeft de mond vol over duurzaamheid, maar deze actie van Microsoft valt niet onder die noemer, want ik moet straks iets weg gaan gooien terwijl het nog gewoon werkt. Ook bij Elektoor zijn er wel wat oudere computers, die nog prima werken, maar die straks dus vervangen zouden moeten worden. Dat gaat een lieve duit kosten. Daarnaast is er een tendens aan het opkomen dat leveranciers van softwarepakketten, bijvoorbeeld Corel, over aan het stappen zijn op jaarabonnementen. Oude pakketten vervallen en je kunt straks niet meer eenmalig een softwarepakket kopen, nee, je kunt het voor een jaar gebruiken en volgend jaar moet je weer betalen. En al die pakketten draaien ook onder Windows.

Het geeft een  naar gevoel, ik voel me net een dier dat tegen zijn zin stilaan een bepaalde richting wordt opgedreven. Tot nog toe realiseerde ik me dit alles niet zo, want och, er was nog te leven met Microsoft, maar nu begint de dictatuur van Microsoft wel parten te spelen. Ze hebben dus ook gewoon gelogen door te zeggen dat Windows 10 de laatste versie zou zijn.
Een mede-onderzoeker dacht dat het wel aardig was om over te stappen naar Windows 11, maar nu werkt zijn printer niet meer. En nog meer programma’s functioneren niet meer zoals ze dat voorheen deden. Het zijn de bekende kinderziektes van een nieuw besturingssysteem, maar alles bij elkaar is het niet zo fris wat Microsoft doet. Eigenlijk wordt iedereen gedwongen om te veranderen van computer of van besturingssysteem. Ik heb in de loop van de jaren in het onderzoek bij Elektoor gemerkt dat eigenlijk niemand zit te wachten op verandering. ‘Je weet wat je hebt en niet wat je zult krijgen.’ Die tendens is universeel en ik merk dat dus ook bij mezelf.

Het bestuur van Elektoor laat zich echter niet op zijn kop zitten en vraagt de it-afdeling om eens op zoek te gaan naar een ander besturingssysteem, dat niet zo terroristisch is als Microsoft. Zij komen al snel uit bij Linux. Dit is een bestaand open source besturingssysteem, dat aanvankelijk gebouwd is door hobbyisten, die veelal ook niet afhankelijk wilden zijn van de softwaregiganten. Zelfs de meest behoudende onderzoeker in de it-afdeling van Elektoor reageert enthousiast op alles wat Linux – meer specifiek hun programma Ubuntu – te bieden heeft. Met name de eenvoud en de snelheid van dit systeem zijn een verrassing, terwijl ze dit besturingssysteem testen op een niet meer zo jonge computer.

Toch merk ik in mezelf hoe behoudend ik ben en helemaal niet blij met veranderingen. Want Linux ondersteunt de meeste computerprogramma’s waar we bij Elektoor mee werken niet. Het opmaakprogramma Indesign bijvoorbeeld, draait wel onder Windows, maar niet onder Linux. Bij Elektoor maken we onze publicaties allemaal in Indesign en ik ben er onderhand erg aan verknocht geraakt. Hoe moet dat nu als we zijn overgestapt? Ik probeer eens een brochure op te maken in het opmaakprogramma Scribus, dat wel onder Linux draait. Ik betrap mezelf erop dat ik het toch wel leuk vind om weer eens met een nieuw computerprogramma te werken, hoewel Scribus op het eerste gezicht maar een fractie kan van wat Indesign in huis heeft. Dus misschien is het juist wel een avontuur om een keer een ander pad in te slaan?

De behoudendheid is een heel fysiek gevoel in mijn lichaam. Het maakt mijn lichaam veel zwaarder dan dat de weegschaal aangeeft. Ergens voel ik iets aan van de almaar repeterende motoriek van mijn onbewuste, die alles maar op één manier kan en wil doen: de bekende manier. Toch is het mogelijk, met de hulp van de lila energie, om deze motoriek in een ander patroon te krijgen. Dat zal niet in één dag gebeuren, daar is het een veel te omvangrijk werk voor, maar het is wel iets wat in het verschiet ligt. Nu voel ik de logheid in mijn lichaam, maar er zal een dag komen dat zelfs het meest onbewuste gebied in mijn lichaam zo soepel zal zijn, dat het mee kan in elke verandering die er maar komen gaat. Dat is nog een lange reis te gaan, maar nu merk ik al iets van de blijdschap die het geeft als er toch een nieuwe weg wordt ingeslagen.
En dat is het komische aan het hele verhaal, dat de terreur van Microsoft juist zorgt voor nieuwe mogelijkheden. Het is eens te meer een teken dat alles in de kosmos is gebouwd op vreugdestof.

Liesbeth