Op deze grijze novemberdag doe ik een gota aan de grens van de Pauwekroon met de buren. Het hek dat er stond is weggehaald en de palen voor het nieuwe hek staan er al, in een keurige rechte lijn van wel 80 meter lang. Vandaag gaan we het pantanetgaas plaatsen, grote rollen liggen al klaar.
Gelukkig doe ik de gota niet alleen. Viktor en Esther zijn er ook. Ik zeg ‘gelukkig’ want ik heb werkelijk geen flauw idee hoe dat gaas tegen de palen bevestigd moet gaan worden. Daarom stel ik me afwachtend op, beperk me tot het stellen van hier en daar een vraag en doe verder gewoon wat me opgedragen wordt. Voor mij is dat geen enkel probleem. De baas spelen, het voortouw nemen, initiatief tonen, het hoogste woord voeren, het is voor mij geen prioriteit. Ik voel me er ook niet ongelukkig bij als ik orders moet uitvoeren. Sterker nog, het is wel fijn om niet zelf te hoeven nadenken. Zeker op deze zaterdag. Na een week hard werken met veel uitdagingen die ik het hoofd moest bieden, voel ik me heerlijk in het bos, in de frisse buitenlucht: lekker bewegen en fysiek in de weer zijn zonder verantwoordelijkheid en aanverwante zorgen. Voor Viktor en Esther is dat anders, zo is mijn indruk. Ze zijn beiden wél bezig met de touwtjes in handen willen hebben. Viktor straalt voor mij uit dat hij weet wat er moet gebeuren en hoe en in welke volgorde. Ik merk dat ik volledig op hem vaar. Maar Esther zit er anders in vandaag. Zij stelt hem allemaal vragen waarin doorklinkt dat het anders zou moeten dan dat het gaat. Ze ziet dan iets en denkt dat dat op een andere manier veel beter kan en wil dan dat ook zo gaan doen. Maar Viktor is daar niet van gediend. Ik merk dat ze zich vreselijk aan elkaar ergeren. Daardoor ontspoort de dialoog vrijwel meteen. Ik zie uit 4 oren stoom komen. Ondertussen zeg ik niets. Het is voor mij een spannend schouwspel: hoe gaat dit verder? Ik merk in me een behoefte om partij te kiezen. Voor wie ben ik? Kennelijk is dat iets wat automatisch bij me gebeurt. Maar in deze situatie lukt het me niet om partij te kiezen. Ja, ik vond Esther ook een behoorlijke bemoeial en nogal drammerig in hoe ze zich mengde. Maar de felheid waarmee Viktor vervolgens weer van zich afbeet, die stond voor mijn gevoel helemaal niet in verhouding daartoe. Hij vloog best wel snel en flink uit de bocht. Dus ja, bij deze gelijke stand, zeg ik even niks. Laat de ruziemakers maar ruzie maken. Zo snel als dit ontvlamde, zo snel is er weer rust. Esther kiest ervoor om dit niet nog verder te laten escaleren. En voor ik er erg in heb zijn we gedrieën vlot aan de slag. Het is een aparte gewaarwording. Misschien komt het door de concentratie die er bij ons is op de lila energie. Want we weten dat die alles laat gebeuren hier om ons verder te helpen op ons pad, en ook een ruzie hoort daarbij. Een ruzie is dan niet een ruzie, maar een gebeurtenis die ons iets laat zien over hoe we in elkaar zitten als mens, op dit moment van de evolutie. Het is een uniek perspectief dat lucht en ruimte geeft. En in een wereld die steeds meer onder druk komt te staan, zorgt dit perspectief voor ontspanning in mijn lijf. Ik ben blij dat ik hier ben, met alle mogelijkheden die hier zijn.