Afgelopen zondag doe ik onderhoud in het bos. Na wat takken te hebben klein gemaakt, zie ik in de verte iets vreemds liggen. Als ik dichterbij kom, zie ik wat het is: een boom die is omgewaaid. Het blijkt een Picea sitchensis te zijn, een Sitkaspar, de boom die in dit stuk van het bos de hoofdtoon voert. Hij ligt met zijn onderste takken omhoog en zijn top ligt tussen twee andere bomen daarachter. Hij is omgewaaid.
Ik weet niet wanneer dat is gebeurd en of het al bekend is in de afdeling van het bosonderhoud. Ik bekijk de boom en ik merk dat ik het jammer vind dat hij is omgewaaid, omdat het zo’n mooie boom was.

Omdat Margot vandaag fotograaf is, ga ik haar erover vertellen. Ze loopt gelijk mee naar het bos en als zij foto’s heeft genomen, kijken we nog eens goed naar de wortels van deze boom. Aan de voorzijde heeft hij een korte wortel en die blijkt dood te zijn. En een deel van de stam is ook dood. De boom had nog wel een wortel aan de zijkant, die erg dik was, maar die is door de wind afgescheurd. De stam is echter verticaal gescheurd, een deel van de stam staat nog in de grond en de rest van de stam is dus omgewaaid.

Moeder Natuur zorgt er zelf voor dat er alleen maar sterke bomen overblijven. Eén van de laatste twee stormen heeft deze boom, die er mooi uitzag, maar die in zijn basis niet gezond en sterk was, omver geblazen.

Voor mijzelf betekent het dat ik iets merk van mijn illusoire manier van kijken: mijn ogen zien een mooie boom, maar deze mooie boom is onder de grond niet mooi of sterk, het is een zwakke boom en dat zie ik niet. Als ik het doortrek naar de lilaca: als iets fundamenteels zwak is, kan daar nooit iets op worden gebouwd dat standhoudt. Als mijn basis niet goed is in de ontwikkeling, kan daar niets blijvends op gebouwd worden. Ik kan nu wel wat beter bevatten dat het fundament van de ontwikkeling het belangrijkste is. Ik weet niet precies wat dat fundament dan is, maar bijvoorbeeld wel dat mijn houding bepalend is dat er iets kan gebeuren in de ontwikkeling of niet.