Vandaag ga ik met de barst in de Bron aan de gang. De Bron is een waterloopje in de Ganzentuin met een aantal waterbekkens met grote maaskeien erin, waarvan het water naar de vijver erachter stroomt. Daar zit een pomp in, die het water weer terug in de waterbekkens pompt. Zo is er een voortdurende waterstroom, dag in dag uit. Het is in de lilaca het symbool van het lichaam dat overspoeld wordt met helder bewustzijn, waardoor alle materie ook helderder en bewuster kan worden, zoals het ook het doel is in de ontwikkeling.

Maar het waterpeil van het vijvertje zakt en er blijken op verschillende plekken in het beton scheuren te zitten. Ik ga één van die scheuren verder uitboren, zodat het ontstane gat mooi opgevuld kan worden met mortel en het waterverlies verleden tijd zal zijn.

Theo heeft me gisteren geadviseerd om de pneumatische boorhamer te gebruiken. Deze boorhamer is een handig ding, lang niet zo zwaar als de klopboormachine. Dus daar ben ik wel voor in. Ik heb er wel een compressor voor nodig. Dat is een loei van een ding, ik bedoel daarmee, nogal zwaar. Theo helpt om hem in de kruiwagen te tillen en ik vertrek ermee naar de Bron. Daar aangekomen sluit ik de compressor aan de verlengkabel en neem de boorhamer ter hand. Helaas, verder dan een klein gepruttel komt het niet. Waaraan het ligt, is niet duidelijk.

Ik ga terug naar Theo, maar hij kan ook niet veel vertellen wat ermee aan de hand is. Misschien is het de verlengdraad, die niet sterk genoeg is, wordt er geopperd. Ik vertrek met een zwaardere verlengdraad. Alles opnieuw aangesloten, maar nee, hij doet het nog niet. Dan de compressor vlak bij het stopcontact gebracht, maar hij doet het nog niet. Dus weer terug om te kijken of er iets met het stopcontact is, dat blijkt niet het geval. Ik voel ondertussen wel de moed in mijn schoenen zakken. Wie weet iets van de compressor? Had ik toch niet beter de klopboormachine gebruikt? Die was wel zwaar, maar een stuk minder zwaar dan de compressor. Tegelijk wil ik het ook niet opgeven. De compressor zomaar terugzetten met ‘hij doet het niet’, is het ook niet. En zo ben ik de hele voormiddag bezig.

Na de middag blijkt het euvel erin te zitten dat je een geheim knopje moet indrukken, het is een soort resetknop. Eenmaal dat gebeurd is doet de compressor het wel. Dat weet ik dan ook weer. De compressor werkt nu, maar dan blijkt dat het stopcontact in de tuin toch niet genoeg stroom levert voor de compressor. Dus met een lange verlengkabel naar het stopcontact naast het keukenraam van Lichtmaterie, één van de stafgebouwen. Ondertussen overpeins ik in mezelf dat er toch duidelijk iets met de stroomtoevoer in mezelf aan de hand moet zijn, met de energietoevoer dus, dat laat de lila energie me hier wel meemaken. Hoe dat verder in elkaar zit, is nog om te onderzoeken.

Eindelijk kan ik de boorhamer met beitel zijn werk laten doen. Dan gaat het vlot, tenminste om de barst wat open te maken. Iets te vlot eigenlijk, want meteen komt er een flink stuk beton los. Dat was ook de vrees die ik had bij de grote klopboormachine, maar de kleine boorhamer kan er ook wat van. Dat we op de goede plek zitten is duidelijk: eronder is het een minivijvertje, dus daar is waterverlies.

Ik sta nog bij het gat te kijken als Erik me toeroept dat ik het stopcontact in de tuin zelf kan gebruiken. Hij weet natuurlijk niets van wat er zich die hele dag heeft afgespeeld en komt dan met wat hij noemt ‘een tip’. Ik moet er wel een beetje om lachen. Ik merk het als een beweging van ergens helemaal niet op de hoogte te zijn en er toch je zegje in willen hebben. Het doet me even stilstaan bij al die keren dat ik bijspring met zogenaamd advies terwijl er niemand op zit te wachten. Dat wordt me dus getoond over hoe ik zelf ben, dat laat Erik mij zien.

Het gat in de beton wordt verder behandeld met een laag plastic onderin en dan wordt het met kit en beton dichtgemaakt. De kit kan hopelijk de beweging in het beton wat opvangen. Benieuwd of het deze keer beter houdt. De toekomst zal het duidelijk maken. Ondertussen is deze gota wel een oefening in volharding.