"Ik ben alles dat was, dat is
en dat zal zijn; niemand heeft
ooit mijn sluier gelicht."
Microsoft had beloofd dat Windows 10 de laatste versie zou zijn van hun besturingssysteem, maar nu krijg ik de vraag op mijn computerscherm of ik geen zin heb om over te stappen naar Windows 11. Nee, ik heb daar geen zin in. Ik wil niet gedwongen worden door Microsoft om weer mee te gaan in hun terreur. Want zo ervaar ik het, aangezien de Amerikaanse softwareleverancier Windows 10 maar tot 2025 zal ondersteunen. Dus dan móet je wel overstappen naar de laatste versie.
Het is zaterdag, de dag waarop zoveel mogelijk onderzoekers van de afdeling Paarse Lila Elektronen – de afdeling die het tuin- en bosonderhoud doet – naar deze afdeling komen om er een gota te doen. En dat geldt ook voor de zondag. Vergeleken met door de week, wanneer er minder goti’s in de afdeling zijn, geeft het weekend meestal een meer bedrijvige sfeer in de afdeling.
Ik woon in een appartement op de tweede verdieping en kan óf met de lift naar de begane grond óf via de trap. Ik neem de trap met de idee dat bewegen altijd goed is, vooral nu ik wat ouder aan het worden ben. Een vreemde gedachtekronkel van mij, want op de Pauwekroon ben ik als ik een gota doe voor het grootste deel van de dag actief en heb ik geen klagen wat beweging betreft.
Onder het eten spreek ik met Corlinda over haast. Ze vraagt me of ik weleens haast heb. Ik moet even nadenken voordat ik haar antwoord. Ik zeg na enig moment: „Nee, eigenlijk niet. De rust zelve ben ik nu ook niet, maar haast, nee, dat ken ik niet zo bij mezelf.” Na de lunch loop ik naar Heliodoor, het onderzoekscentrum van Elektoor, waar ook het archief en de bibliotheek gevestigd zijn.
Het is vrijdagmiddag en ik ga naar het secretariaat van Elektoor om daar bezig te zijn. Ik heb vandaag de lila energie bij me met programma ‘lila volharding’. Als opmerking staat erbij: ‘continu licht geven zonder onderbreking’. Eens kijken of er mij vandaag iets opvalt wat daarmee te maken kan hebben.
Zojuist heb ik de gota van de wegen en paden gekregen van de magazijngoti. Ik hoopte er stiekem al op. Ik had namelijk helemaal geen zin om in te voegen in de grotere gota’s die nu bezig zijn: die in de Plantenkas en op de Clematislaan. Het is me niet helemaal duidelijk waarom niet.
Met een bladhark wandel ik richting de Magnolialaan. Het is herfst en er is zoveel blad gevallen dat het pad nauwelijks meer begaanbaar is, zeker op een fiets niet. M’n gedachten gaan terug naar bijna vier jaar geleden, toen ik op de Pauwekroon m’n allereerste gota kwam doen. Die vond namelijk ook plaats op de Magnolialaan om het gevallen blad weg te harken.
Op de Pauwekroon gebeurt het regelmatig dat ik een heel kort moment, een tel, nee korter dan een tel, getroffen wordt door een beeld. Een paar voorbeelden:
– Toen ik eens in de ochtend over de Dennenlaan fietste, langs de Tra, en enkele heel duidelijke, strakke zonnestralen door de bomen zag vallen.
Een situatie op het werk met de oudercommissie zit me dwars. Ook vandaag, op zaterdag, voel ik het in m’n maag tijdens de gota. Ik kan maar aan weinig anders denken. Waarom kan ik niet ontspannen? Waarom ben ik er zo mee bezig en kan ik het niet loslaten? Misschien dat de gota vandaag me iets kan laten zien over wat er aan de hand is?
Een tijd geleden is er een grote, zieke lindeboom geveld. Ik was er niet bij, helaas, want zo`n kolos had ik wel willen zien omvallen. Nu sta ik bij een enorme kuil. Ik zie de forse stronk van deze boom met een wirwar aan hele dikke wortels die diep de grond in gaan.