Een situatie op het werk met de oudercommissie zit me dwars. Ook vandaag, op zaterdag, voel ik het in m’n maag tijdens de gota. Ik kan maar aan weinig anders denken. Waarom kan ik niet ontspannen? Waarom ben ik er zo mee bezig en kan ik het niet loslaten? Misschien dat de gota vandaag me iets kan laten zien over wat er aan de hand is? Want in de gota blijkt er altijd iets over mezelf. Wie weet kan ik zo een antwoord vinden op m’n vragen.

De gota houdt in dat er een cirkel van opsluitbanden moet komen rondom de Prunus x yedoensis ‘Somei-Yoshino’ voor het Rozenhuis. De cirkel heeft straks een diameter van 4 meter, maar bestaat nu nog uit 16 losse delen. Op het Heliconiaveld heb ik ook al eens zo’n cirkel gelegd en dat was toen een heel gedoe. Het lijkt makkelijk maar dat is het niet.

Ik doe deze gota vandaag niet alleen. Marga Boosmans is al begonnen met de voorbereidingen. Marga is veel bedrevener dan ik met opsluitbanden. Ook is ze dol op dit soort werk. Ze neemt dan ook meteen de regie in handen. Daarbij heeft ze duidelijk een plan, maar in haar aanpak mis ik evenwel een plan. Ze doet alsof ze goed weet hoe te handelen, maar op mij komt het chaotisch en ondoordacht over. Dus stel ik regelmatig vragen omdat ik dan werkelijk niet begrijp of het wel zo handig is wat ze doet of wil doen.

Maar al snel merk ik dat ik Marga daarmee flink op de zenuwen werk. Ze wil door. Later zal ze ook nog zeggen: "Ik haat het als het niet opschiet." En ook: "Dit is typisch van onze afdeling, overal problemen zien, altijd vertragen en moeilijk doen." Ik voel me flink terechtgewezen. Mijn aanpak van rustig kijken, het geheel bezien, overleggen, zou haar absoluut niet bevallen. En daar kom ik vandaag dan ook niet toe. Marga is de baas en ik volg haar.

Uiteindelijk, na een lange dag, is de cirkel gelegd. Maar het resultaat bevalt me helemaal niet. Zoals ik het zie, ligt de cirkel schots en scheef. En ook niet waterpas. Logisch ook, als je deze aanpak volgt... Als het aan mij lag, zou ik het opnieuw doen. Maar ik laat het verder rusten. Het is al laat en Marga is bovendien wél zichtbaar content met de cirkel. Morgen moeten andere goti’s er nog maar eens naar kijken.

Goed, hoe past dit alles in mijn vraag of de gota iets kan laten zien over waar ik zo mee zit richting de oudercommissie? Ik heb wel een idee. Zoals Marga namelijk haar ideeën erdoor ramt, zo doe ik dat ook bij een van mijn kinderopvanglocaties op dit moment: ik heb een plan voor de veranderingen die nodig zijn en zó gaan we het doen. Het plan is misschien niet 100% doordacht, maar je moet niet op elke slak zout gaan leggen. Je moet gewoon beginnen, dan kom je tenminste verder. Ik werk daarmee de oudercommissie flink op de zenuwen. Ze hebben er zorgen over en ze proberen mij tot de orde te roepen met kritische vragen.

Dat is toch ook wat! Want kritisch zijn, vragen stellen en tot de orde roepen, is precies wat ik vandaag doe richting Marga. Ik doe dus hetzelfde als de oudercommissie! Net als zij heb ik zorgen over het proces. Net als zij vertrouw ik het niet. En net als zij reageer ik met ‘moeilijk doen’. Dat is toch wel een hele ontdekking. Ik doe dus precies wat ik de oudercommissie verwijt te doen.

Maar er is nog iets interessants wat ik haal uit deze gota met Marga. Zo losjes, chaotisch en ondoordacht als zij vandaag namelijk bezig ging, zo doe ík dat in de ogen van de oudercommissie. Marga werkt mij met haar losse aanpak op de zenuwen zoals ik dat op mijn beurt doe richting de oudercommissie. Waar Marga vindt dat ik niet zo moeilijk moet doen, daar vind ik dat de oudercommissie niet zo moeilijk moet doen.

Wat een bijzondere gota is dit geworden. Wat een parallel met de ‘kwestie oudercommissie’ is er zichtbaar geworden. Niet alleen zie ik nu hoe ik doe waardoor ik de oudercommissie op m’n dak heb (namelijk net zo losjes als Marga), ook zie ik dat ik net zo doe als de oudercommissie naar mij (namelijk kritisch doen en tot de orde roepen).

Ik ga maandag toch met een heel andere kijk weer terug naar m’n werk. De hele kwestie is in een totaal nieuw perspectief komen te staan. Waar ik vanochtend de oudercommissie bij wijze van spreken nog vervloekte, kan ik nu zelfs iets van compassie voelen voor ze.

Wat is het toch leuk om onderzoeker bij Elektoor te zijn!